Jeśli jakieś formy podstawowe wyrazu są wariantywne (pod względem ortograficznym, morfologicznym), to w ElBiNo notujemy je jako osobne hasła (np. dziobek i dzióbek, lśnić i lśnić się, okładać i obkładać, pośpieszny i pospieszny, T-shirt i tiszert, zblednieć i zblednąć).
Zasada ta dotyczy również skrótowców występujących w formach obocznych (np. IMD i IMiD ‘Instytut Matki i Dziecka’, PAGART i Pagart ‘Polska Agencja Artystyczna’, ŚIN i SIN ‘Śląski Instytut Naukowy’, TNT i TNwT ‘Towarzystwo Naukowe w Toruniu’).
Problemy związane z wymaganiami składniowymi wyrazu omawiamy w ElBiNo pod hasłami pełnoznacznymi – rzeczownikiem, czasownikiem lub przymiotnikiem (np. z wyjątkiem notujemy pod hasłem wyjątek).
Jeśli w źródle omówione są dwa wyrazy podobne, które są mylone (tzw. paronimy, np. fałda – fałd, predestynacja – predyspozycja), to w bazie notujemy obydwa wyrazy jako osobne hasła.
Przy czasownikach w bezokoliczniku jako haśle uwzględniamy taki aspekt, jaki omawia autor źródła. Przykładowo notujemy hasła: kopnąć, wybuchnąć, gdy w źródle omówiono błędne formy dokonane !kopła, !wybuchnęła. Jeśli na przykład w źródle omówiono formy kopię , a nie: !kopę, to w ElBiNo rejestrujemy osobno także hasło kopać.
Jeśli w źródle omówiona jest fleksja imienia z nazwiskiem, to w ElBiNo rejestrujemy osobne hasła – imię oraz nazwisko (np. połączenie Choderlos de Laclos notujemy pod hasłami: Choderlos oraz de Laclos).
Omówione w źródłach redundantne połączenia wyrazowe notujemy w bazie na dwa sposoby w zależności od typu redundancji: